Stan spoczynku. Prokuratorzy vs. Prokurator Generalny 3:0
Dwukrotnie informowaliśmy o problemach prokuratorów ubiegających się o przeniesienie w stan spoczynku z przyczyn zdrowotnych (Trudna sytuacja prokuratorów niezdolnych do pracy z powodu choroby trwającej dłużej niż 1 rok, Stan spoczynku. Pierwsza wygrana w sprawie prokurator vs. Prokurator Generalny).
Stowarzyszenie Prokuratorów „Lex Super Omnia”, dostrzegając wagę spraw, bezskutecznie zabiegało w Prokuraturze Krajowej o informacje dotyczące podejmowanych decyzji. Wiemy jednak, że Prokurator Generalny z reguły odmawiał przeniesienia w stan spoczynku prokuratorów, chorujących nieprzerwanie od wiosny 2016 r. Natomiast Krajowa Rada Sądownictwa przekazała dane, które pozwalają stwierdzić, że w oparciu o tożsame przepisy Rada podejmowała wobec sędziów zróżnicowane decyzje.
Przypominamy również, że dyrektor Leszek Drwęski z polecenia Prokuratora Krajowego polecił, by uprawnieni przełożeni kwestionowali wszystkie decyzje orzeczników ZUS, które stwierdzały trwałą niezdolność do pracy prokuratorów. Złagodzona wersja tego polecenia dopuszczała akceptacje orzeczeń stwierdzających zagrożenie życia prokuratora!
Z tym większą satysfakcją informujemy, że po odwołaniu Pani prokurator Katarzyny Bosiakowskiej skuteczne okazały odwołania Panów prokuratorów Marka Staszaka i Andrzeja Tańculi. Z przykrością jednak zauważamy, że Prokurator Generalny nadal nie potrafi wyważyć interesu publicznego i słusznego interesu prokuratora, a postępowania toczą się przewlekle.
W wyroku z dnia 13 grudnia 2017 r. sygn. akt III PO 16/17 w sprawie Andrzeja Tańculi Sąd Najwyższy przypomniał, że przeniesienie w stan spoczynku powinno nastąpić bezpośrednio po upływie roku niepełnienia służby z powodu choroby. Niestwierdzenie trwałej niezdolności do służby nie jest równoznaczne z tym, że prokurator powrócił do zdrowia i jest zdolny do służby. Brak owej trwałości może wynikać z rokowań co do możliwości powrotu do zdrowia, ale nie w najbliższej przyszłości. Przepisy prawa nie pozwalają na ignorowanie słusznego interesu sędziego/prokuratora, ani też nie określają nadrzędności interesu publicznego nad słusznym interesem sędziego/prokuratora.
Czas pokaże, czy Prokurator Generalny uwzględni wskazania tego i wcześniejszych orzeczeń Sądu Najwyższego, które niezmiennie podkreślają, że uznaniowość decyzji nie jest równoznaczna z ich dowolnością.
